Made by Loula in Gr

2016 – Αίθουσα τέχνης Έκφραση-γιάννα γραμματοπούλου, Αθήνα
Λίγα λόγια για τη Λούλα
Μαρία Μαραγκού
Τεχνοκριτικός, Επιμελήτρια
Διευθύντρια του μουσείου σύγχρονης τέχνης Κρήτης. 

Η κοπέλα της διπλανής πόρτας είναι υστερικά hipster . Ανέκαθεν ταυτιζόταν με κάποια εποχή και την εξαντλούσε, σε ένα είδος μεταμφίεσης, συνοδευόμενης από τελετουργικά τα οποία φωτογράφιζε η φιλμάριζε.
Μόνη ή με ομάδα, δρούσε, ντυμένη έτσι ή αλλιώς. Μια πόζα, μια κατάσταση, μια κατάθεση για να τα πουν μεταξύ τους, δηλαδή εκείνη και εκείνη. Οι συνδέσεις με άλλες ηρωίδες της ζωγραφικής, δημιουργούν το δικό τους νέο τοπίο και ενίοτε, ανατρέπουν την αλληλουχία του παρελθόντος-παρόντος.
Τα χρόνια πέρασαν, ήρθε και η κρίση και τα τσάκισε όλα, οι ανησυχίες βρήκαν κάποιες απαντήσεις ή χώθηκαν σε βαθύτερα νερά και ιδού, η Λούλα μικροαστή, μεσοαστή, τέως μεγαλοαστή, σκεπτόμενη, ροκ, ψάχνει στη ντουλάπα και εμφανίζει τα καθημερινά ρούχα της . Εκείνα επιθυμεί να σκηνοθετήσει.
EΜα και βέβαια με την εικόνα του σώματος ασχολείται και πάλι. Είναι το ίδιο σώμα που θα καταπονηθεί, θα αναιρεθεί, θα χρησιμοποιηθεί, θα αλλάξει φόρμα, θα μεταποιηθεί. Βλέπετε, το παρόν πάντα έχει το λώρο του στο παρελθόν, κυρίως στον καλλιτέχνη.
Το ρούχο αντιπροσωπεύει εκείνον που το φέρει. Μια λεπτομέρεια κάνει την διαφορά, σε ένα κόσμο ομοιογενή που κινείται διαρκώς, με το αεροπλάνο ή το διαδίκτυο, πίνει καφέδες, βάζει σε τάξη, ή σε αταξία, τα πράγματα ή το κενό, στρέφει ή διαστρέφει την καθημερινότητα για να την κάνει υποφερτή, πάσχει από καταθλίψεις και αυπνίες. Μια Λούλα, γνωστή μας, ένας δικός μας άνθρωπος, πιεσμένος, τρομοκρατημένος από τη θέα των λογαριασμών και το βάρος της τέχνης που, κάτι πρέπει να το κάνει μια και δεν γίνεται.
Κάθε ρούχο έχει τη δική του ιστορία. Μια καλή συνάντηση, ένας διάλογος, εκείνα τα ωραία μήλα στη λαική, η ταινία με τον Μπραν Πητ, η ανάγνωση του βίου του Επικούρου, η συνάντηση με το έργο του el Anatsui, η μεγάλη υπαρξιακή κρίση, πριν την ελληνική κρίση, γιατί οι άλλοι μπορούν να κάνουν διεθνή καριέρα και όχι η Λούλα. Μέσα σε όλα, εμφανίζεται και εκείνο το παλιό πουκάμισο , συνδεδεμένο με το ζήτημα του ρόλου του θεατή, τη συμμετοχή του και τα όρια εξουσίας του στην πορεία της δουλειάς του καλλιτέχνη.
Όταν τα ρούχα δεν αρκούν, η Λούλα, ζωγραφίζει τεράστιες φόρμες που καταδυναστεύουν την ίδια αλλά, τις ξορκίζει με slogan και τίτλους. Τι καλά. Το μελάνι, αντιπροσωπεύει το πιο γρήγορο και διάφανο υλικό, πριν την ζωγραφική στον υπολογιστή.
Στην υπόθεση της τέχνης, τα καμώματα αυτά, εντάσσονται σε ένα σύγχρονο νέο-πόπ σκηνικό, με αρκετή δόση σουρεαλισμού, ακριβώς σαν την ελληνική μας αλλοπρόσαλλη κατάσταση. Σπυριδούλα Πολίτη, είναι άτομο σοβαρό στη σχέση της με τη τέχνη. Τα εικαστικά δοκίμια στη persona της τη Λούλα, μας πνίγουν, μας διασκεδάζουν, μας τροφοδοτούν.