Πρώτη ατομική, 1987

1987 – Γκαλερί Αθήνα, Αθήνα
Κώστας Σταυρόπουλος
Τεχνοκριτικός

Έχω πει και διευκρινίσει κι άλλες φορές στα κείμενά μου πως είναι προνομιακή όντως η θέση ενός τεχνοκριτικού όταν του τυχαίνει να παρουσιάσει έναν νέο εικαστικό καλλιτέχνη στο κοινό μιας πόλης ή ενός έθνους. Επίσης βέβαιο από την άλλη πως αυτό το προνόμιο είναι και μπελάς και δύσκολο εγχείρημα να ρισκάρει στην ιστορική προοπτική και να προείδει αν θ’αντέξει αυτό το καλό τώρα μέταλλο και στον μέλλοντα χρόνο αποκλείοντας οριστικά την καλλιτεχνική του ματαίωση. Τέλος πάντων. Η γοητεία της τόλμης σου σε σώνει για όποιο καλλιτεχνικό προϊόν παρουσιάζεις και η προσωπική σου ευθύνη παίρνοντας μέρος στο παιχνίδι κι όχι αν σταθεί ή αν εδραιωθεί αυτό στην ψυχή του χρόνου.

Τρεις κρίσιμες περιόδους έχει ο αλλιτεχνικός βίος ενός δημιουργού.

Ίδια όπως ο κύκλος της ζωής εν δυνάμει. Ο αρχικός χρόνος εκκίνησης, η μέση ωριμότητα και η κορύφωση και το τέλος της διαδρομής. Το καθένα μέρος απ’ αυτές τις τρεις περιόδους αντιμετωπίζεται διαφορετικά από μας τους τεχνοκριτικούς χειρουργούς της δυναμικής του εικαστικού σώματος της ατομικής ή της συλλογικής καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Για της Σπυριδούλας Πολίτη την πρώτη εκκίνηση και εικαστική εμφάνιση ανάμεσά μας αισθάνομαι ότι την προλογίζω από θέση βαθειάς μου συγκίνησης και πίστης, πως πολλά υπόσχεται να φέρει στη ζωγραφική μας.

Πριν μπει στη Σχολή η Ζωγράφος ήταν κιόλας ενημερωμένη και προϊδεασμένη με τη δυναμική ζωγραφική παρέα της γενιάς του ’80 που και σήμερα συνεχίζει δημιουργικά τους δεσμούς της μ’ αυτήν έξω από τη Σχολή. Ο συνδυασμός αυτός από τη μια μεριά των σπουδαστών της ΑΣΚΤ και από την άλλη η άμεση επαφή της με τον ελεύθερο εξωσχολικό κοινωνικό καλλιτεχνικό βίο την βοηθάει να γονιμοποιήσει ετερόκλητα στοιχεία αντιλήψεων και ιδεών και ν’ αρχίσει έτσι να δουλεύει από πολύ νωρίς τη ζωγραφική της στην πολυφωνική διαλεκτική των αισθητικών και μορφοπλαστικών σύγχρονων αντιλήψεων.

Η Σπυριδούλα Πολίτη διευκρινίζω πως πράγματι βρίσκεται στις πρώτες γραμμές αυτής της γενιάς και στη διάσταση ποιότητας των προτάσεών της. Είναι χαρισματική στην επεξεργασία λεπτών διανοητικών και ψυχικών δραματικών συνθέσεων με περισσότερη ποιητική διαφάνεια και μοναξιά στους μύθους και στους τρόπους γραφής. Εξπρεσιονιστική έκφραση διαγνώνει και διαπιστώνει κανείς.

Η Πολίτη συγχωνεύει και εντάσσει όλους τους –ισμους συνειδητά στον πυρήνα της δουλειάς της για να βγει η καινούργια αντίληψη του μύθου και της γραφής της στην επιφάνεια από τη θέση της προσωπικής της διατύπωσης. Αυτή είναι η ταυτότητα και η χαρισματικότητά της που προωθεί ταλαντούχα την προσωπική της έκφραση ως τα ασυνόριαστα σημεία της εικαστικής ποιητικής ελευθερίας. Και συμπεραίνω πως αν δουλέψει έτσι εμπνευσμένα και αδυσώπητα, όπως δουλεύει σήμερα η χαρισματική ζωγράφος, πούχω την καλή τύχη να σας παρουσιάσω μέσω του καταλόγου της έκθεσης στην γκαλερί “Αθήνα”, ήδη έχει ενταχθεί, είμαι βέβαιος , στην εικαστική περιπέτεια της Ελλάδας και μ’ αυτό τον τρόπο θα λυτρωθεί και η ίδια μπαίνοντας παραπέρα στην αβεβαιότητα και στα εναγώνια ερωτήματα της αλήθειας και της γνώσης.

Όμως καιρός να αφήσω για λίγο τις ιερές προφητείες και πεποιθήσεις μου για να χαιρετήσω εγκάρδια το άνοιγμα του καινούργιου δρόμου της ζωγράφου και ο χρόνος ο καλύτερος προφήτης και κριτής θα αποφανθεί οριστικότερα, σοφότερα και ψυχραιμότερα από τον συγγραφέα τεχνοκριτικό αυτού του σημειώματος. Μα κάπου γίνεται σαφές στο κείμενό μου πως δεν έκρυψα λόγια, θάρρος και επιτελικό ταπεραμέντο υπερασπίζοντας ανοιχτά, έγκαιρα και κατά μέτωπο το νεαρό αλλά προικισμένο ωστόσο έργο της Σπυριδούλας Πολίτη για να προχωρήσει απαγίδευτο και αματαίωτο ως το τέρμα του. Ο καινούργιος κόσμος προχωρεί και τρέχει πάνω σε δύο νέες επικές κινήσεις της τέχνης και του στοχασμού. Ο σημερινός πρωτοποριακός καλλιτέχνης επενδύει το νου και την ψυχή του σε αυτή την αλήθεια και πραγματικότητα. Η μία αφορά το αρχέγονο εικαστικό ατελεύτητο αίσθημα και η άλλη την αντίθετη κατεύθυνση προς το διάστημα με τη νέα ορφική κοινωνική αγωνία και κυριαρχία της ηλεκτρονικής τεχνολογικής κοινωνικής επανάστασης.