Art means to dream

2015-Palais Hirsch, Schwetzingen, Γερμανία
Πάνος Καμπόλης
Επιμελητής  

Ο τίτλος «Τέχνη είναι να ονειρεύεσαι» είναι κεντρικός για το έργο της Πολίτη. Το ονειρικό στοιχείο σε όλο το έργο της είναι έντονο. Όχι μόνο η θεματική αλλά και η παρουσίαση και ο χειρισμός της ύλης μας παραπέμπουν σε καταστάσεις ονειρικές, καταστάσεις που θα μπορούσαν να υπάρξουν ή όχι, παραστάσεις που ανακαλούν μνήμες. Επίσης χαρακτηριστικό στοιχείο είναι η έντονη χρήση του σχεδίου με αυξομείωση του πάχους της γραμμής και η αποφυγή της φλυαρίας που προκαλεί το γέμισμα της επιφάνειας, οι μεγάλες χειρονομίες και η απουσία πολλές φορές προοπτικής. Κατά την άποψή μου η λιτή, σπαρτιάτικη αποτύπωση περιορίζεται επίτηδες στο ουσιώδες και καλεί τον θεατή να δει το έργο όχι μόνο οπτικά αλλά και διαισθητικά. Επίσης η απουσία βάθους προσδίδει μία διαχρονικότητα-αχρονικότητα.

Η ίδια η καλλιτέχνις έχει τονίσει κατά καιρούς το ζήτημα της επανάληψης στο έργο της. Η εκτέλεση της επανάληψης των ίδιων μοτίβων έχει λέει μία επίδραση καταπραϋντική, σχεδόν ψυχοθεραπευτική. Παράλληλα βέβαια διατηρεί το δικαίωμα να αμφισβητεί την διαδικασία αυτή (τέχνη είναι να δέχεσαι να βαριέσαι να κάνεις τα ίδια και τα ίδια). Σε συζητήσεις που είχαμε κατέληξε ότι η επανάληψη εκτός από το εξωτερικό στοιχείο της του ότι παραπέμπει σε λαϊκά διακοσμητικά μοτίβα έχει τελικά μία βαθύτερη φιλοσοφική διάσταση που έχει να κάνει με τον επαναλαμβανόμενο ρυθμό της φύσης και της ζωής.

Στο έργο της Πολίτη είναι έντονο το θηλυκό στοιχείο. Όχι μόνο δια της τεχνικής (κέντημα, ράψιμο) αλλά και μέσα από το ανάλαφρο, την διαφάνεια και την ευαισθησία. Αλλά η ελαφρότητα είναι μία επίφαση. Η καλλιτέχνις καλεί να σκάψεις κάτω από την επιφάνεια, να προβείς σε ενδοσκόπηση. Παράλληλα έντονο στοιχείο είναι το ανθρώπινο. Το ενδιαφέρον για τις ανθρώπινες σχέσεις. Σχεδόν όλα τα έργα παρουσιάζουν πρόσωπο, ζευγάρια, ομάδες προσώπων. Κάποια από τα σχέδια παραπέμπουν σε γαμήλια τραπέζια και συγκεντρώσεις. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το έργο της εμπεριέχει αμφισβήτηση της παράδοσης και της θέσης της γυναίκας σε μια παραδοσιακή κοινωνία π.χ. η χρήση της προίκας με «βέβηλο» τρόπο. Αυτή θα μπορούσε να είναι μία διαπίστωση σε πρώτο επίπεδο. Σε δεύτερο επίπεδο θεωρώ ότι οι πράξεις αυτές εμπεριέχουν κατανόηση, αισθαντικότητα και τελικά αποδοχή της διαφορετικότητας των ανθρώπων.